Święto Ofiarowania Pańskiego

2 lutego przypada święto Ofiarowania Pańskiego. Obchodzimy wtedy pamiątkę ofiarowania przez Maryję i Józefa ich pierworodnego syna Jezusa w świątyni.

Według Ewangelii Jezus, zgodnie z prawem żydowskim, jako pierworodny syn był ofiarowany Bogu w świątyni jerozolimskiej. Wtedy też starzec Symeon wypowiedział proroctwo, nazywając Jezusa „światłem na oświecenie pogan i chwałą Izraela". Dlatego święto to jest bogate w symbolikę światła.

Kapłan święci przyniesione przez wiernych gromnice, które zapalone rozpraszają mrok. Jest to symbol Chrystusa, który, tak jak powiedział Symeon, jest światłem na oświecenie pogan. Oznacza to, że Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi, również pogan. Zapalona świeca jest też znakiem naszego trwania przy Chrystusie i czuwania. Można powiedzieć, że towarzyszy nam przez całe życie: od chrztu aż do śmierci.

„Z chrzcielną świecą ludzie powinni wędrować całe życie - pisze w jednej ze swoich książek ks. Edward Staniek. - Znam takich, którzy na swojej świecy chrzcielnej wypisali datę chrztu, dołożyli potem datę Pierwszej Komunii św., datę ślubu. Z tą świecą niektórzy podchodzą do święceń kapłańskich, z tą świecą chcemy również umierać, dowodząc, że zachowaliśmy wiarę otrzymaną na chrzcie".

W Jerozolimie, gdzie Ofiarowanie Pańskie obchodzone było już w IV w., odbywały się - zazwyczaj nocą - uroczyste procesje ze świecami. Liturgiczną datę święta wyznacza upłynięcie czasu oczyszczenia Maryi po urodzeniu dziecka. W Kościele zachodnim święto zostało wprowadzone w VII w. W Rzymie w tym dniu odbywała się najstarsza maryjna procesja, której uczestnicy nieśli zapalone świece. Prawdopodobnie ta procesja do największego sanktuarium rzymskiego - bazyliki Matki Bożej Większej - nadała świętu Pańskiemu charakter maryjny.

W polskiej tradycji jest to też święto Matki Bożej Gromnicznej, a tego dnia wypada również Dzień Życia Konsekrowanego. Osoby zakonne, tak jak Jezus w świątyni, ofiarują bowiem swoje życie na wyłączną służbę Bogu.