Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 27.03.1996 r.

„Rola kobiet w ocaleniu ludu wybranego" - to temat środowej katechezy św. Jana Pawła II, którą wygłosił 27 marca 1996 r. Oto fragment tego wystąpienia:

„Stary Testament pozwala nam podziwiać kilka nadzwyczajnych kobiet, które pod natchnieniem Ducha Świętego uczestniczą w walkach i triumfach Izraela albo też wnoszą wkład w jego ocalenie. Ich obecność w dziejach ludu nie ma charakteru ani marginalnego, ani biernego: w pełni uczestniczą one w historii zbawienia. Przyjrzyjmy się najbardziej znaczącym przykładom.

Po opisie przejścia przez Morze Czerwone święty tekst mówi, że natchniona kobieta występuje z inicjatywą, by uroczyście obchodzić to wydarzenie: «Miriam prorokini, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią w pląsach i uderzały w bębenki. A Miriam przyśpiewywała im: Śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, bo swą potęgę okazał gdy konie i jeźdźców ich pogrążył w morzu» (Wj 15, 20-21).

Ukazanie kobiecej przedsiębiorczości w szczególnej sytuacji, jaką są uroczyste obchody ważnego wydarzenia, stanowi podkreślenie nie tylko doniosłej roli kobiety, lecz również właściwą jej zdolność oddawania chwały i dziękowania Bogu.

Jeszcze ważniejszą inicjatywę podejmuje w czasach sędziów prorokini Debora. Po wydaniu dowódcy wojska polecenia, by zgromadził ludzi i podjął walkę, swoją obecnością zapewnia zwycięstwo wojska izraelskiego i zapowiada, że inna kobieta, Jael, zabije wodza nieprzyjaciół.

Prócz tego, aby uczcić wielkie zwycięstwo, Debora intonuje długą pieśń w której wychwala czyn Jael (...). Pochwała ta powraca echem w Nowym Testamencie, w słowach, które w momencie nawiedzenia Elżbieta kieruje do Maryi: «Błogosławiona jesteś między niewiastami» (...).

Księgi Judyty i Estery, których celem jest uwydatnienie - w sposób idealny - pozytywnego wkładu kobiety w dzieje narodu wybranego, przedstawiają w sytuacji wojny dwie postaci kobiet przyczyniających się do zwycięstwa i ocalenia Izraelitów.

Zwłaszcza Księga Judyty opowiada o groźnych wojskach, wysłanych przez Nabuchodonozora, aby podbić Izrael. Dowodzona przez Holofernesa nieprzyjacielska armia może w każdej chwili zdobyć miasto Betulię, podczas gdy jego zrozpaczeni mieszkańcy, przekonani o bezsensie jakiegokolwiek oporu, proszą swoich wodzów, by się poddali. Starszym miasta, którzy nie mogąc liczyć na szybką pomoc, gotowi są oddać Betulię nieprzyjacielowi, Judyta zarzuca brak wiary i zapewnia ich z ufnością, że ocalenie przyjdzie od Pana.

Po długiej modlitwie do Boga, ta, która jest symbolem wierności Panu, pokornej modlitwy i gotowości, by pozostać czystą, udaje się do Holofernesa, nieprzyjacielskiego wodza pysznego, bałwochwalczego i rozpustnego.

Judyta zostaje z nim sam na sam, ale zanim go zabije, zwraca się do Jahwe ze słowami: «Daj mi siłę w tym dniu, Panie, Boże Izraela! » Następnie chwyta za miecz Holofernesa i odcina mu głowę.

Również i tutaj, podobnie jak w przypadku Dawida i Goliata, Pan posługuje się słabością, by zatriumfować nad siłą. Tym razem jednak zwycięstwo odnosi kobieta: nie zważając na trwożliwość i niedowiarstwo przywódców ludu, Judyta dociera do Holofernesa i zabija go, zasługuje sobie na wdzięczność i pochwałę arcykapłana i Rady Starszych w Jerozolimie. (...)

Wydarzenia opisane w Księdze Estery rozgrywają się w innej, bardzo trudnej dla Żydów sytuacji. W królestwie Persji zarządca królewski Haman postanawia skazać Żydów na zagładę. Aby zażegnać niebezpieczeństwo, mieszkający na zamku w Suzie Żyd Mardocheusz zwraca się o pomoc do córki swego stryja, Estery, która żyła w pałacu królewskim, jako że była królową. Estera, łamiąc obowiązujące prawo, udaje się do króla nie będąc wezwana i choć naraża się na karę śmierci, uzyskuje odwołanie dekretu o zagładzie. Haman zostaje zgładzony, Mardocheusz dochodzi do władzy, a Żydzi uwolnieni z grożącego im niebezpieczeństwa uzyskują przewagę nad nieprzyjaciółmi.

Judyta oraz Estera ryzykują życiem, by ocalić swój naród. Ich interwencje różnią się jednak bardzo: Estera nie zabija wroga, lecz jako pośredniczka wstawia się za tymi, którym grozi zagłada.

Ta wstawiennicza rola przypisana jest następnie innej kobiecie, Abigail, żonie Nabala, występującej w Pierwszej Księdze Samuela. Również jej interwencja przynosi ocalenie. (...)