Strona główna  /  Z życia Kościoła  /  Rok 2021  /  Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 03.09.1997 r.

Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 03.09.1997 r.

 Przypominamy niektóre wątki nauczania św. Jana Pawła II. W trakcie środowej katechezy, wygłoszonej 3 września 1997 r., papież mówił o Maryi jako wzorze świętości Kościoła. Oto fragment tego wystąpienia:

„Sobór Watykański II (...) przypomina, że «Kościół w osobie Najświętszej Maryi Panny już osiąga doskonałość» natomiast «chrześcijanie ciągle jeszcze starają się usilnie o to, aby przezwyciężając grzech wzrastać w świętości».

W ten sposób zostaje uwypuklona różnica istniejąca między wiernymi i Maryją, chociaż zarówno oni, jak i Ona należą do świętego Kościoła, który dzięki Chrystusowi jest bez «skazy czy zmarszczki». Istotnie, podczas gdy wierni dostępują świętości poprzez chrzest, Maryja została zachowana od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego i już uprzednio odkupiona przez Chrystusa. Ponadto wierni, choć wyzwoleni «spod prawa grzechu» (...), mogą jeszcze ulegać pokusie, a ludzka ułomność nadal ujawnia się w ich życiu. (...) Sobór Trydencki poucza: «nikt nie może w całym życiu uniknąć wszystkich grzechów, nawet powszednich». Jednakże wyjątkiem od tej reguły, jak przypomina ten sam Sobór, jest na mocy przywileju boskiego Niepokalana Dziewica.

Pomimo grzechów swoich członków, Kościół jest przede wszystkim wspólnotą tych, którzy powołani są do świętości i codziennie starają się ją osiągnąć. Na stromej drodze prowadzącej do doskonałości czerpią oni otuchę od Tej, która jest «wzorem cnót». (...)

Kościół spogląda więc na Maryję. Nie tylko kontempluje w Niej wspaniały dar pełni łaski, lecz stara się naśladować doskonałość, która jest w Niej owocem wypełnienia przykazania Chrystusa: «Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski» (Mt 5,48). Maryja jest cała święta. Dla wspólnoty wierzących stanowi wzór prawdziwej świętości, urzeczywistniającej się w zjednoczeniu w Chrystusem. Ziemskie życie Matki Bożej charakteryzowała bowiem doskonała harmonia z Osobą Syna i całkowite oddanie się dokonanemu przez Niego dziełu odkupienia.

Kontemplując tę macierzyńską wieź z Synem, jaka ukształtowała się w ciszy życia nazaretańskiego i udoskonaliła w godzinie ofiary, Kościół stara się ją naśladować na swej codziennej drodze. W ten sposób upodobnia się coraz bardziej do swego Oblubieńca. Zjednoczony jak Maryja z krzyżem Odkupiciela pośród trudności, sprzeciwów i prześladowań, które odnawiają w jego życiu tajemnicę Męki Pana, Kościół nieustannie poszukuje dróg pełnego upodobnienia się do Niego.

Kościół żyje z wiary, rozpoznając w Tej, «która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane (...) od Pana» (...), pierwszy i doskonały wyraz swej wiary. Na tej drodze ufnego zawierzenia się Panu Maryja poprzedza uczniów, otwierając się coraz bardziej na słowo Boże w procesie, który ogarnia wszystkie etapy Jej życia i obejmuje również posłannictwo Kościoła. Jej przykład stanowi zachętę dla Ludu Bożego, by żył swą wiarą oraz pogłębiał i rozwijał jej treści, zachowując i rozważając w sercu wydarzenia związane ze zbawieniem.

Maryja staje się również wzorem nadziei dla Kościoła. Słysząc anielskie zwiastowanie, jako pierwsza pokłada nadzieję w wiekuistym Królestwie, którego założenie było misją Jezusa. Trwa niewzruszenie przy krzyżu Syna, oczekując spełnienia się Bożej obietnicy. Po Pięćdziesiątnicy Matka Jezusa podtrzymuje nadzieję Kościoła, któremu zagrażają prześladowania. Jest więc dla wspólnoty wierzących i dla poszczególnych chrześcijan Matką nadziei, która dodaje odwagi i prowadzi swoje dzieci w oczekiwaniu na przyjście Królestwa, podtrzymując je w codziennych trudnościach i pośród wydarzeń historii, czasem tragicznych.

Kościół dostrzega też w Maryi wzór swej miłości. Patrząc na sytuację pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej odkrywamy, że jedność serc, jaka objawiła się w czasie oczekiwania na Pięćdziesiątnicę, związana jest z obecnością Najświętszej Panny (...). Właśnie dzięki promieniującej miłości Maryi możliwe jest w każdym okresie zachowanie zgody i braterskiej miłości w Kościele.

Jej macierzyńskie wstawiennictwo podczas wesela w Kanie Galilejskiej oraz obecność w Wieczerniku, gdzie apostołowie modlili się i oczekiwali na Pięćdziesiątnicę, świadczą o tym, że modlitwa błagalna jest istotną formą współpracy w krzewieniu dzieła zbawienia w świecie. Biorąc z Niej przykład, Kościół uczy się odważnego zanoszenia próśb i wytrwałego błagania, a zwłaszcza proszenia o dar Ducha Świętego (...).

Maryja Panna jest dla Kościoła także wzorem wspaniałomyślnego uczestnictwa w ofierze. Podczas ofiarowania Jezusa w świątyni, a nade wszystko u stóp krzyża, Maryja składa siebie w darze, który łączy Ją jako Matkę z cierpieniem i doświadczeniem Syna. Tak więc zarówno w życiu codziennym, jak i podczas sprawowania Eucharystii, «Dziewica ofiarująca» zachęca chrześcijan do «składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa» (1 P 2,5)".