Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 02.07.1997 r.

Przypominamy niektóre wątki nauczania św. Jana Pawła II. W trakcie środowej katechezy, wygłoszonej 2 lipca 1997 r., papież mówił o Wniebowzięciu Matki Bożej. Oto fragment tego wystąpienia:

„W ślad za bullą Munificentissimus Deus (...) Piusa XII Sobór Watykański II naucza, że Niepokalana Dziewica  «dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej». Ojcowie soborowi chcieli potwierdzić, że Maryja, w odróżnieniu od pozostałych chrześcijan, którzy umierają w stanie łaski Bożej, wraz z ciałem została wzięta do niebieskiej chwały. Takie jest odwieczne przekonanie wierzących, wyrażone również w starej tradycji ikonograficznej, która przedstawia Maryję w chwili «wejścia» - wraz z ciałem - do nieba.

Dogmat Wniebowzięcia potwierdza, że ciało Maryi po Jej śmierci zostało uwielbione. Zmartwychwstanie ciał wszystkich ludzi nastąpi przy końcu świata, natomiast uwielbienie ciała Maryi mocą wyjątkowego przywileju dokonało się już wcześniej. (...)

Wniebowzięcie od zawsze stanowiło element wiary ludu chrześcijańskiego, który wierząc w wejście Maryi do chwały niebieskiej, głosił przez to uwielbienie Jej ciała. Pierwszy ślad wiary we Wniebowzięcie Maryi znajduje się w tekstach apokryficznych zatytułowanych Transitus Mariae, których najwcześniejsza część pochodzi z II-III w. Chodzi tu o opowiadania ludowe, niekiedy sfabularyzowane, które jednak w tym przypadku wyrażają intuicję wiary Ludu Bożego.

Później rozwinęła się stopniowo bogata refleksja na temat losów Maryi po śmierci. Doprowadziło to z czasem chrześcijan do wiary w chwalebne wywyższenie Matki Jezusa, z duszą i ciałem, na Wschodzie zaś do ustanowienia świąt liturgicznych Zaśnięcia i Wniebowzięcia Maryi. Wiara w chwalebne przeznaczenie ciała i duszy Matki naszego Pana po Jej śmierci szybko rozprzestrzeniła się ze Wschodu na Zachód i od XIV w. stała się powszechna. W naszym stuleciu, bezpośrednio przed ogłoszeniem dogmatu, prawda ta była już prawie powszechnie akceptowana i wyznawana przez wspólnoty chrześcijańskie w każdym zakątku świata. (...)

Bulla Munificentissimus Deus stwierdza: «Powszechna jednomyślność wyrażona w zwyczajnym nauczaniu Kościoła dostarcza pewnego i rzetelnego dowodu dla wykazania, iż wzięcie ciała Najświętszej Maryi Dziewicy do nieba (...) jest prawdą objawioną przez Boga, musi zatem zostać na stałe i z wiarą przyjęta przez wszystkie dzieci Kościoła».

Definicja dogmatu jako konsekwencja powszechnej wiary Ludu Bożego ostatecznie wyklucza wszelkie wątpliwości i nakazuje jego przyjęcie wszystkim chrześcijanom. Bulla podkreśla współczesną wiarę Kościoła we Wniebowzięcie, a następnie powołuje się na fundamenty biblijne tej prawdy.

Nowy Testament, jakkolwiek bezpośrednio nie potwierdza Wniebowzięcia Maryi, daje podstawy do tej prawdy wiary, ponieważ ukazuje doskonale zjednoczenie dziejów Najświętszej Panny z historią Jezusa. Jedność ta, już od momentu cudownego poczęcia Zbawiciela przejawiająca się w uczestnictwie Matki w misji Syna, ale przede wszystkim w Jej udziale w ofierze odkupienia, domaga się kontynuacji po śmierci. Maryja doskonale zjednoczona z życiem Jezusa i z dziełem zbawienia, dzieli z duszą i ciałem Jego przeznaczenie także w niebie. (...)