Nauczanie św. Jana Pawła II - katecheza 02.04.1997 r.
Wracamy do niektórych wątków nauczania św. Jana Pawła II. W trakcie środowej katechezy, wygłoszonej 2 kwietnia 1997 r., papież mówił o uczestnictwie Maryi, pod krzyżem, w dramacie odkupienia. Oto fragment tego wystąpienia:
Sobór uwypukla głębokie znaczenie obecności Maryi na Kalwarii, przypominając, że «utrzymała wiernie swe zjednoczenie z Synem aż do krzyża», i podkreśla, iż ta łączność «w dziele zbawczym uwidacznia się od chwili dziewiczego poczęcia Chrystusa aż do Jego śmierci».
W świetle, jakim opromienia nas zmartwychwstanie, rozważamy przylgnięcie Matki do odkupieńczej Męki Syna, które wypełnia się poprzez uczestnictwo w Jego cierpieniu. Powróćmy raz jeszcze - lecz już w perspektywie zmartwychwstania - pod krzyż, gdzie Maryja «najgłębiej ze swym Jednorodzonym współcierpiała i z ofiarą Jego złączyła się matczynym duchem, z miłością godząc się, aby doznała ofiarniczego wyniszczenia Żertwa z Niej narodzona».
Tymi słowami Sobór przypo-mina nam o «współcierpieniu Maryi», w której sercu znajduje oddźwięk to wszystko, co Jezus wycierpiał na duszy i na ciele. Podkreśla przy tym Jej wolę uczestniczenia w ofierze odkupieńczej i złączenia swojego cierpienia Matki z kapłańską ofiarą Syna. W tekście soborowym uwydatniony jest ponadto fakt, że Jej przyzwolenie na ofiarę Jezusa nie jest bierną zgodą, lecz autentycznym aktem miłości, poprzez który ofiaruje Ona swego Syna jako «żertwę» ekspiacyjną za grzechy całej ludzkości. Lumen gentium ukazuje wreszcie związek między Dziewicą i Chrystusem, sprawcą odkupieńczego wydarzenia i uściśla, że «łącząc się z Jego ofiarą», jest Ona podporząd-kowana swojemu Boskiemu Synowi.
Św. Jan w czwartej Ewangelii mówi, że «obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena» (J 19,25). Używając czasownika «stać», który dosłownie oznacza «stać na nogach», ewangelista zamierza prawdopodobnie uwydatnić godność i męstwo okazane w cierpieniu przez Maryję i pozostałe kobiety.
W szczególności «stanie» Dziewicy obok krzyża przypomina o Jej niezłomności i niezwykłej odwadze, jakie wykazuje wobec cierpienia. W dramacie rozgrywającym się na Kalwarii oparciem dla Maryi jest wiara, która umocniła się w czasie wydarzeń Jej życia, a przede wszystkim podczas życia publicznego Jezusa. Sobór przypomina, że «Błogosławiona Dziewica szła naprzód w pielgrzymce wiary i utrzymała wiernie swe zjednoczenie z Synem aż do krzyża». Obraźliwym obelgom skierowanym pod adresem ukrzyżowanego Mesjasza przeciwstawia swą łagodność i przebaczenie, dzieląc wewnętrzną postawę Jezusa przyłączając się do Jego prośby do Ojca: «przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią» (Łk 23,34). Razem z Nim zdając się na wolę Ojca, czego wyrazem są ostatnie słowa wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego» (Łk 23,46), Maryja - jak zauważa Sobór - z miłością godzi się, «aby doznała ofiarniczego wyniszczenia Żertwa z Niej narodzona».
W tym najważniejszym «tak» Maryi odzwierciedla się ufna nadzieja w tajemniczą przyszłość, której początek dała śmierć Jej Syna na krzyżu. Słowa Jezusa pouczającego uczniów na drodze wiodącej do Jerozolimy, że «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie» (Mk 8,31), rozbrzmiewają w Jej sercu w dramatycznych chwilach przeżywanych na Kalwarii, wzbudzając pragnienie i oczekiwanie zmartwychwstania.